Faust is een mensheidssymbool, en iets dergelijks wilde het Jozefverhaal onder mijn handen worden. Ik vertelde over oorsprongen waar alles er voor het eerst was. Dat was immers de prikkel van het nieuwe, het in ongebruikelijke zin amusante aan deze manier van fabuleren, namelijk dat alles er voor het eerst was, dat louter opwekkingen plaatsvonden, de opwekking van de liefde, van de afgunst, van de haat, van de moord en van tal van andere dingen. Maar dit allesoverheersende ‘voor het eerst’ is tegelijkertijd herhaling, spiegeling, kopie, het product van de draaiing der sferen, die het bovenste, het gesternte naar beneden brengt, het aardse weer optilt naar het goddelijke, zodat de goden mensen worden en mensen weer goden, het aardse in het gesternte geprefigureerd is en het individuele karakter zijn waardigheid daarin vindt dat het uit een tijdloos, mythisch schema voortkomt dat het van deze tijd maakt.

Thomas Mann, uit Jozef en zijn broers (pagina 23)