De verschillende leeftijden hebben verschillende neigingen, aan spraken, smaken – of ook vaardigheden en voordelen. Het zou wel eens een regel kunnen zijn dat op een bepaalde leeftijd het plezier in al het louter individuele en bijzondere, het afzonderlijke geval, het ‘burgerlijke’ in de ruimste zin van het woord geleidelijk aan verloren gaat. In plaats daarvan treedt het typische, eeuwig menselijke, eeuwig terugkerende, tijdloze, kortom het mythische op de voorgrond. Want het typische is immers al het mythische in zoverre het oernorm en oervorm van het leven is, een tijdloos schema en een van oudsher gegeven formule waarin het leven wordt opgenomen doordat het vanuit het onbewuste de trekken ervan reproduceert. Ongetwijfeld, de verwerving van de mythisch- typische beschouwingswijze maakt epoque in het leven van de verteller, ze betekent een kenmerkende verhoging van zijn artistieke stemming, een nieuwe opgewektheid van het kennen en vormgeven die, zoals gezegd, latere levensjaren pleegt te zijn voorbehouden: want in het leven van de mensheid is het mythische weliswaar een vroege en primitieve vorm, maar in het leven van het individu een late en rijpe.

Thomas Mann, uit Jozef en zijn broers (pagina 16-17)